พบเจอกันเพราะ “กรรม” ไม่มีหรอกเรื่อง “บังเอิญ”
ในชีวิตของคนเรานั้นเราเจอผู้คนมากมาย ซึ่งมีความแตกต่างกันในแต่ละช่วงวัย สิ่งหนึ่งที่คุณเข้าใจมาโดยตลอดว่าการเจอใครสักคนนั้น ล้วนมาจากความบังเอิญที่เกิดขึ้นแต่ตามหลักความเป็นจริงแล้วการที่เราได้พบเจอใครสักคนหนึ่งนั้น เป็นผลกรรมที่เราสร้างขึ้นมาจากในอดีตชาติทั้งนั้นไม่มีหรอกในเรื่องของความบังเอิญ
การที่คนหนึ่งคนได้พบกับอีกหนึ่งคน ไม่ใช่เพราะบุญเพราะวาสนา เป็นเพราะกรรมเก่าที่ทำร่วมกันมา
อาจไม่ใช่เพราะกรรมของเราที่ทำต่อเขา อาจจะเป็นเพราะเขาได้กระทำกรรมกับเราไว้ และกรรมนั้นเป็นตัวที่ทำให้เราได้พบเจอกัน
อาจจะเป็นช่วงเวลาหนึ่ง หรืออาจจะเป็นระยะเวลาที่ยาวนานแล้วแต่เวรแต่กรรมที่ทำต่อกันมา
เมื่อมีพบก็ต้องมีจากหมดเวรหมดกรรมต่อกัน ถึงไม่อยากจากกันก็ต้องจากต่อให้มีกรรมกันอยู่อยากจากกันก็ต้องอยู่ร่วมกันอยู่ดี
ดังนั้นการที่เราพบเจอกันไม่ใช่เรื่องบังเอิญแต่เป็นผลของกรรมเก่า เมื่อมีพบก็ต้องมีจากหมดเวรหมดกรรมต่อกันถึงไม่อยากจากกันอยู่ดี
แต่ทว่าเรื่องที่พูดมานั้นอาจจะพิสูจน์ด้วยหลักวิทยาศาสตร์ไม่ได้ ว่าเป็นเรื่องจริง
ดังนั้นแล้วถ้าเรากลับมานั่งคิดให้ดีถ้าเกิดเรื่องที่พูดมานั้นเป็นเรื่องจริง เราก็ไม่ควรไปก่อเวรก่อกรรมกับใครเพราะว่าเราก็ไม่อยากให้เขามาทำร้ายเราในอนาคต
ถ้าเป็นอย่างนั้นขอจงตั้งใจฝึกใจให้เป็นคนหนักแน่นรู้จักให้อภัย
ไม่คิดแค้นใครเพื่อเลิกสร้างเวรสร้างกรรมต่อกัน
ส่วนตัวเค้าเองนั้นจะคิดได้หรือไม่สำนึกหรือไม่ ก็ให้คิดซะว่าเราได้ให้อภัยต่อเขาไปหมดแล้ว จะได้เลิกยุ่งเกี่ยวต่อกันทั้งชาตินี้และชาติหน้า
ดังคำที่เขาว่ากันไว้ บุญใครกรรมมัน ตามคำสอนของพระพุทธเจ้าเคยตรัวไว้ว่า ความบังเอิญไม่มีจริง เพราะว่าทุกสิ่งทุกอย่างต้องมีที่มาที่ไป นั่นก็คือการทำกรรม นำพาให้มาเจอกันแต่เมื่อมาเจอกันได้ก็ต้องจากกันได้ ตัวเราเป็นคนกำหนดเอง
ตัวเราเองกำหนดให้ดี ถ้าทำกรรมดีต่อกัน
ตัวเราเองกำหนดให้มันร้ายได้ ก็ทำเรื่องร้ายใส่กันอยู่ที่ตัวเรานั้นเป็นคนเลือกเอง
การพบกันคือผลของกรรมที่ทำร่วมกันมาในอดีตแต่ชีวิตเรานั้นขึ้นอยู่กับกรรมในปัจจุบัน
สิ่งที่เราทำในปัจจุบันเป็นตัวบอกอนาคต
ขอบคุณข้อมูลจาก : ธรรมทาน
