บุญกุศล “ขัดห้องน้ำวัด” งานปิดทองหลังพระ ช่วยให้ชีวิตก้าวหน้าเจริญรุ่งเรือง
เป็นบทความที่ดีที่อยากจะแนะวิธีสร้างบุญสร้างกุศลให้กับทุกๆท่าน ในหลายคนเวลาที่เข้าวัดเวลาที่คิดอยากจะทำบุญก็มักจะใส่บาตร ถวายสังฆทาน ให้อาหารปลา แต่คุณรู้หรือไม่ว่าการทำบุญด้วยการขัดห้องน้ำวัดนั้น มีเรื่องราวที่มากมายจนเชื่อว่าหลายๆคนไม่เคยรู้ว่า บุญกุศลที่ได้จากการขัดห้องน้ำวัดนั้นมีอย่างมากมายมหาศาล หลายๆคนทำบุญด้วยการลงแรง หรือที่เราเรียกกันว่าเวยยาวัจจมัย เป็นหนึ่งในบุญกิริยาวัตถุ 10 สำหรับการช่วยเหลือผู้อื่นในงานที่ชอบ และในการขัดห้องน้ำวัดก็เป็นหนึ่งในนั้น
พระไพศาล วิสาโล ได้ทำการอธิบายความหมายของเวยยาวัจจมัยเอาไว้ว่า เป็นการทำบุญด้วยการขวานขวายการรับใช้ รวมถึงการช่วยเหลือส่วนรวม เช่น การดูแลรักษาสิ่งแวดล้อม การรักษาสมบัติของสาธารณะ การชักชวนให้ผู้อื่นเป็นคนดี เข้าวัดเข้าวา การเป็นจิตอาสาสำหรับช่วยเหลือผู้ที่เดือดร้อน หรือแม้แต่การเป็นอาสาสมัครช่วยเหลืองานปฏิบัติธรรม ช่วยเหลืองานส่วนรวมที่ไม่จำเป็นต้องช่วยงานวัด นั้นก็ถือว่าเป็นการบำเพ็ญวยยาวัจจมัยเช่นกัน
อานิสงส์ของการขัดห้องน้ำ ในสมัยพุทธกาล มหาเศรษฐีสามีภรรยาแห่งพระนครโกสัมพีมีบุตรนามว่า “พากุละ” หลังจากเกิดได้เพียง 5 วัน มารดาบิดาพร้อมด้วยเครือญาติ ได้พาเด็กน้อยไปอาบน้ำชำระร่างกาย ที่แม่น้ำคงคาอันศักดิ์สิทธิ์ ระหว่างที่คนใช้กำลังอาบน้ำให้อยู่นั้น มีปลาตัวใหญ่ว่ายผ่านมา เห็นก็เข้าใจว่าเป็นอาหาร จึงกลืนเข้าไปในท้องแล้วว่ายน้ำหนีไป สร้างความเสียใจ แก่มารดาและบิดาเป็นอย่างยิ่ง ด้วยอำนาจบุญญาธิการของเด็กพากุลเมื่อเข้าไปอยู่ในท้องปลาก็ไม่ได้รับอันดรายแต่อย่างใด กลับนอนสบายเหมือนอยู่บนที่นอนธรรมดา ในทางกลับกัน ปลายักษ์กลับรู้สึกเดือดร้อนกระวนกระวาย เที่ยวแหวกว่ายไปตามกระแสน้ำ จนติดตาข่ายของชาวประมงที่อาศัยในนครพาราณสี สามีภรรยามหาเศรษฐีแห่งเมืองพาราณสีซื้อปลายักษ์ตัวนี้ไป
หลังจากเปิดท้องปลาและพบเด็กน้อยนอนอยู่ในนั้น ก็เกิดความรักใคร่ราวกับว่าเป็นบุตรของตน จึงเลี้ยงดูพากุละเป็นอย่างดี ข่าวของเด็กน้อยในท้องปลาแพร่มาถึงเมืองโกสัมพี หลังเศรษฐีและภรรยาทราบเรื่อง ก็รู้ทันทีว่าเป็นบุตรชายของตน จึงรีบเดินทางมายังกรุงพาราณสีเพื่อขอคืน แต่เศรษฐีแห่งเมืองพาราณสีไม่ยอมคืนให้ พร้อมบอกว่า “เราเป็นผู้ซื้อปลาตัวนี้ ดังนั้นที่อยู่ในครรภ์ของปลา ก็ถือเป็นสมบัติของเราด้วยเช่นกัน” เมื่อตกลงกันไม่ได้ เศรษฐีทั้งสองฝ่ายจึงได้ถวายฎีกาต่อพระเจ้าพรหมทัตผู้มีปัญญามาก
พระองค์ทรงวินิจฉัยว่า “เด็กน้อยผู้นี้เป็นผู้มีบุญญาธิการมาก พ่อแม่เพียงสองคนไม่สามารถเลี้ยงดูเขาได้ จึงตัดสินให้ผู้นี้มีบิดา 2 คนและมารดา 2 คน พร้อมให้ทั้งสองตระกูลช่วยกันเลี้ยงดู โดยผลัดกันเลี้ยงคราวละ 4 เดือน” ตั้งแต่นั้นเศรษฐีทั้งสองตระกูลก็เลี้ยงดูเด็กน้อยเป็นอย่างดี พากุละเสวยสุขในทรัพย์สมบัติจนอายุ 80 ปี เป็นเวลาเดียวกับที่พระพุทธเจ้าเสด็จมาแสดงธรรมที่เมืองโกสัมพี ท่านพากุละจึงตามไปเข้าเฝ้าและฟังพระธรรมเทศนาของพระพุทธองค์ พอฟังจบก็เกิดความเลื่อมใสศรัทธาบรรลุเป็นพระโสดาบันในทันที
จากนั้นท่านพากุละจึงทูลขอบรรพชาอุปสมบท หลังปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐานเพียง 7 วันก็บรรลุพระอรหันต์ แม้พระพากุละจะมีอายุมากถึง 80 ปีแล้ว แต่ท่านก็ปฏิบัติกิจสงฆ์ เช่น กวาดลานวัด ทำความสะอาดวัด ขัดห้องน้ำไม่เคยขาด อีกทั้งยังไม่เคยบ่นปวดหลัง สร้างความสงสัยในหมู่พระสงฆ์ยิ่งนัก พระอานนท์จึงกราบทูลถามพระพุทธเจ้า จึงทราบว่า เมื่อชาติก่อนพระพากุละก่อกรรมดีไว้มาก ท่านชอบสร้างห้องน้ำถวายวัดบ้าง
สร้างห้องน้ำสาธารณะให้ผู้อื่นได้ใช้บ้าง อีกทั้งยังชอบทำความสะอาดห้องน้ำเป็นนิจ จึงส่งผลให้ท่านเสวยบุญในชาตินี้ พระพากุละดับขันธปรินิพพานด้วยวัย 160 ปี ก่อนนิพพาน ท่านได้เข้าเตโชสมาบัตินั่งนิพพาน ท่ามกลางภิกษุสงฆ์เมื่อท่านนิพพานแล้ว เตโชธาตุก็บังเกิดเป็นไฟไห-ม้สรีระ ร่างกายของท่านให้หมดไป ณ ที่นั้นเอง เวยยาวัจจมัย ณ ศูนย์ปฏิบัติธรรม พระครูโชติวัตรวิมล เจ้าอาวาสวัดคลองตาลอง สำนักปฏิบัติธรรมประจำจังหวัดนครราชสีมา แห่งที่ 20 พูดถึงงานที่วัดแห่งนี้ต้องการอาสาสมัครมาช่วยทำงานว่า ถ้าสนใจจะมาทำบุญแบบลงแรงที่วัดคลองตาลอง
อาตมาอยากให้ช่วยทำความสะอาดห้องน้ำ เพราะห้องน้ำที่วัดมีมากกว่า 500 ห้องเพื่อรองรับผู้ปฏิบัติธรรมที่มีจำนวนมาก บางคอร์สมากัน 3,000 กว่าคนก็มี “การทำบุญด้วยการขัดห้องน้ำนั้น เป็นการทำงานอย่างต่ำแต่ใจสูงผู้ที่มาปฏิบัติธรรมที่นี่ส่วนใหญ่ถ้าปฏิบัติไม่ได้ อาตมาจะแนะนำให้ไปขัดห้องน้ำ ขัดไปอธิษฐานจิตไปด้วยเผื่อแผ่ให้ตัวเอง ให้พ่อแม่ และคนที่รัก พอขัดสัก 2–3 ห้อง แล้วกลับมานั่งสมาธิจะได้ผลดีขึ้น หรือ เรียกว่าเห็นผลทันตาก็ว่าได้”
ขอบคุณข้อมูลจาก : giftcoded.info
