ตรงใจใครหลายคน ความรักที่สูงค่า แต่มักจะถูกมองข้ามเสมอ
ในช่วงตอน 5 ทุ่มกว่าๆก่อนที่จะเข้านอน ช่วงเวลานั้นเป็นช่วงเวลาที่หิมะกำลังโปรยปรายลงมา ได้ซุกตัวเข้าไปในผ้านวมหนาๆ แล้วก็หยิบนาฬิกาปลุกขึ้นมาเพื่อให้ฉันตั้งเวลา แบตหมดก็เลยโทรโทรศัพท์ทางไกลไปหาแม่
แม่.. นาฬิกาหนูแบตหมด พรุ่งนี้หนูจะต้องไปประชุมแต่เช้า พรุ่งนี้เช้าแม่วานโทรศัพท์มาปลุกหนูตอน 6:00 น.ได้ไหมคะ
เสียงแหบแห้งของแม่ ตอบตอนที่หลับไปแล้ว ตอบสั้นๆว่า ได้จ้า
ขณะที่กำลังฝันดีโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ฟ้ายังมืดสนิท เสียงแม่ดังมาในสายตื่นได้แล้ว
ฉันเงยหน้ามองนาฬิกา นี่มันแค่ 05.40 อารมณ์หงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย “บอกแม่ให้ปลุกตอนหกโมงไม่ใช่เหรอ ขอหนูนอนอีกหน่อยก็ไม่ได้ แต่ช่างเหอะ” ฉันพูดเชิงต่อว่านิดๆ แม่ไม่ได้พูดอะไร ฉันวางสาย
ออกจากบ้าน วันนี้หนาวจริงๆ หิมะยังตกไม่หยุด ขาวโพลนไปหมด ยืนรอรถเมล์ด้วยความหนาวสั่น ได้แต่ยืนซอยเท้าช่วยไล่ความหนาว ข้างๆมีสามีภรรยาสูงวัยหัวขาวโพลนก็ยืนอยู่เช่นกัน ได้ยินสามีพูดกับภรรยาว่า “ดูสิ เธอเล่นนอนกระสับกระส่ายทั้งคืน รีบปลุกฉันให้ตื่นตั้งแต่สองชั่วโมงที่แล้ว ต้องมายืนรอนานโดยใช่เหตุ”
แล้วรถเมล์เที่ยวแรกจะขับเคลื่อนเข้ามาจอดที่ป้าย ฉันก้าวขึ้นรถไป โชเฟอร์คนนี้เป็นคนหนุ่มที่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน พอฉันขึ้นรถเสร็จ ประตูก็ถูกปิดแล้วเขาก็เตรียมออกรถ ฉันรีบตะโกนบอกเขาว่า “นี่คุณ ยังมีคนแก่อีกสองคนยืนรอรถอยู่ข้างล่าง อากาศหนาวซะขนาดนี้ คนเขายืนรอมาตั้งนาน ทำไมไม่ให้เขาขึ้นรถก่อน”
โชเฟอร์หนุ่มตอบด้วยสีหน้าแจ่มใสว่า “ไม่เป็นไรครับ นั่นเป็นพ่อแม่ผมเอง วันนี้ผมมาทำหน้าที่ขับรถวันแรก ท่านมายืนให้กำลังใจผมครับ”
ฉันหันไปมองคนแก่คู่นั้น พวกเขากำลังโบกมือพร้อมส่งรอยยิ้มให้กับลูกชายอย่างชื่นชม
ฉันพลอยรู้สึกยินดีกับชายหนุ่มที่มีพ่อแม่น่ารักแบบนี้
พอฉันได้ที่นั่งเรียบร้อย ก็ได้รับเอสเอ็มเอสจากพ่อ “ลูกรัก แม่โทษตัวเองใหญ่เลยที่ปลุกลูกตื่นเร็วไป แท้จริงแม่แทบไม่กล้าหลับตลอดคืน กระสับกระส่ายทั้งคืน จนปลุกลูกเร็วไปหน่อย กลัวลูกจะไปประชุมไม่ทัน”
อ่านเสร็จ รู้สึกจุกแน่นหน้าอกขึ้นมาอย่างกะทันหัน เพิ่งจะรู้สึกยินดีกับพ่อหนุ่มโชเฟอร์ที่มีพ่อแม่น่ารักมาก แต่กลับไม่รู้สึกยินดีกับตัวเองที่มีพ่อแม่เอาใจใส่ฉันซะขนาดนี้ ซ้ำร้ายกลับทำร้ายความรู้สึกท่านแม้ไม่ได้ตั้งใจ วินาทีนั้นเริ่มรู้สึกได้เลยว่า ความรักของพ่อแม่เราเองที่อุทิศให้กับเราอย่างสม่ำเสมอตลอดเวลา แต่มักถูกมองข้าม เหมือนมันเป็นสิ่งที่เราสมควรจะต้องได้รับอยู่แล้ว วินาทีนั้น มีแต่คำว่าละอายใจอย่างบอกไม่ถูกจริงๆ ขอโทษ ขอโทษจริงๆ……
ภาษิตชาวยิวบทหนึ่งกล่าวไว้ว่า
“เวลาพ่อแม่ให้ของแก่ลูก…..ลูกหัวเราะ เวลาลูกให้ของแก่พ่อแม่…..พ่อแม่แอบร้องไห้”
ขอขอบคุณ : ขจรศักดิ์
