นิทานสอนใจ บอกนิสัยคนได้ดีมาก เพื่อนแท้ กับ มิตรสร้างภาพ
1. แพะกับหมาป่า
มีแพะอยู่ตัวนึง ได้เข้าป่าและไปเจอกับหมาป่า หมาป่าจะกินแพะ แพะจึงวิ่งหนีและได้สู้ แพะใช้เขาสู้กับหมาป่า แต่ทว่าแรงสู้ไม่ได้ ก็เลยต้องตะโกนขอให้เพื่อนๆเขาช่วย
เมื่อวัวได้ยิน จริงชายตามองแล้วเห็นหมาป่า ก็เลยวิ่งหนีไป
พอม้าหันมามอง เห็นเป็นหมาป่าก็วิ่งหนีเตลิดไปอีกทาง
พอเจ้าลาเห็นหมาป่า ก็ค่อยๆเดินอย่างช้าๆเงียบๆแบบไม่ให้ใครรู้หนีไป
พอหมูผ่านมาเห็น ก็วิ่งหายตัวไปอย่างรวดเร็ว
พอเจ้า ก ร ะ ต่ า ย ได้ยินเสียงแพะร้อง ยังไม่ทันเห็นหมาป่าเลย ก็วิ่งตื่นตูมหนีแซงเพื่อนๆทุกตัวไป
แต่พอเจ้าหมาได้ยิน รีบหันมาดู แล้วก็รีบวิ่งเข้ามาเพื่อที่จะต่อสู้กับเจ้าหมาป่า
เมื่อหมาป่าเห็นมีหมาเข้ามาช่วย จึงวิ่งหนีไป แพะรอด.. กลับมาถึงบ้าน เพื่อนๆ ก็มากันทุก “ตัว” เมื่อแพะเล่าเหตุการณ์ให้ฟัง
วัว บอก “ทำไมไม่บอก ข้าจะใช้เขาของข้า แ ท ง ท ะ ลุ ท้ อ ง มั น”
ม้า “ทำไมไม่บอก ข้าจะใช้เกือกของข้า กระทืบมัน”
ลา “ทำไมไม่บอก ข้าจะร้องเสียงดัง ๆ ให้หมาป่าตกใจ”
หมู “ทำไมไม่บอก ข้าจะใช้ปากของข้า พุ่งชนให้มันตกเขาไป”
ก ร ะ ต่ า ย “ทำไมไม่บอก ข้าวิ่งเร็ว ข้าจะไปส่งข่าวของความช่วยเหลือ”
ในการพูดคุยกันอย่างเมามันนี้ มีอยู่ตัวเดียวที่ไม่ได้พูดอะไร ก็คือ
หมา
มิตรภาพที่แท้จริง ไม่ใช่ดูที่คำพูดที่แสนหวาน แต่เป็น มือ ที่ยื่นเข้ามาให้ความช่วยเหลือตอนที่เพื่อนคับขัน
พวกที่อยู่ล้อมหน้าล้อมหลังคุณ พูดจาทำให้คุณรู้สึกดี อาจจะไม่ใช่เพื่อนแท้ของคุณ
แต่กับใครบางคน ที่ดูเหมือนห่างไกล แต่ใส่ใจคุณตลอดเวลา
ตอนคุณมีความสุข ไม่ไปสมทบ แต่ตอนคุณต้องการช่วยเหลือ จะทำเพื่อคุณอย่างเงียบๆ และเป็นห่วงใส่ใจคุณ
นั่นเป็นเพื่อนแท้ของคุณ..
2. สมหวัง ไม่ชอบกินไข่
ทุกครั้งที่ได้ไข่มาก็เลยให้สมนึกกิน แรกๆ สมนึก ก็รู้สึก ขอบคุณสมหวัง แต่นานๆ เข้า สมนึกก็เคยชิน เมื่อเกิดความเคยชินก็เหมือนกับเป็นหน้าที่ที่สมหวังต้องทำ จนนมาวันหนึ่ง สมหวังเอาไข่ให้สมชาย สมนึกก็อารมณ์เสีย โดยลืมไปว่า ไข่นี้เป็นของสมหวัง สมหวังจะให้ใครก็ได้ สมนึกจึงทะเลาะกับสมหวัง เพราะเรื่องนี้แล้วก็เลิกคบกัน
2. ฤดูร้อน ร้อนมาก
เพื่อนๆ หลายคนไปเดินเล่นกันไปถึงแม่น้ำก็เอาขาไปแช่น้ำกัน ปรากฏว่ รองเท้าของสมศรีลอยตามน้ำไป ระหว่างทางเดินกลับบ้านพื้นถนนร้อนมากและต้องเดินไกล สมศรีจึงขอให้เพื่อนๆ ช่วย แต่ทุกคนมีรองเท้าแค่คู่เดียว สมศรีไม่สบอารมณ์เพราะเธอชอบขอให้คนอื่นช่วยเสมอและแค่ทำเป็นงอน ก็จะมีคนยื่นมือเข้าช่วยแต่ครั้งนี้ไม่ เธอจึงคิดว่า เพื่อนๆ ทุกคนใช้ไม่ได้ ไม่ยอมช่วยเหลือ แล้วก็มีสมปองเอารองเท้าตัวเองให้สมศรีใส่ ยอมทนเท้าร้อนเดินต่อ
สมศรี ขอบคุณสมปอง สมปองบอกสมศรีว่า “เธอต้องจำไว้ว่า ไม่มีใคร มีหน้าที่ต้องช่วยเธอ ที่ช่วยเธอ เพราะเป็นเพื่อนกัน ไม่ช่วยก็ไม่ผิด” สมศรีจำคำพูดของสมปอง ต่อแต่นี้ไปสมศรีก็ให้ความช่วยเหลือเพื่อนๆ เป็นและด้วยความเต็มใจ
หลายครั้งเรามักจะหวังให้คนอื่นดีต่อเรา ตอนแรกเราก็ซาบซึ้ง แต่เมื่อเวลาผ่านไปเราก็เคยชิน เคยชินกับที่คนอื่นดีต่อเรา เหมือนเป็นหน้าที่ ที่เขาต้องดีต่อเรา เมื่อวันหนึ่ง ไม่ดีต่อเรา เราก็โมโห ความจริง ไม่ใช่ว่า คนอื่นไม่ดีต่อเราแล้ว แต่เป็นเพราะ เราเรียกร้องมากขึ้น เคยชินกับการรับ ก็เลยลืมบุญคุณ เลิกซาบซึ้ง ลืมขอบคุณ
เขียน / เรียบเรียงส่วนหนึ่งโดย : Postsara
ขอขอบคุณ : forword line
