พ่อแม่อยู่กับเราได้แค่ 10 ปีแรกเท่านั้น บทความที่อยากให้ทุกคนได้อ่าน

พ่อแม่อยู่กับเราได้แค่ 10 ปีแรกเท่านั้น บทความที่อยากให้ทุกคนได้อ่าน

ความสุขของคนเป็นพ่อเป็นแม่ ก็คือ “ลูกน้อย” ความภาคภูมิใจของพ่อแม่ก็คือ เมื่อได้เลี้ยงดูลูกรักตั้งแต่เล็กและได้เห็นพัฒนาการของลูกจนเติบใหญ่ จนสามารถเลี้ยงดูตัวเองได้ และมีครอบครัว มีฐานะการงานที่ดี แต่กลับต้องแลกมาด้วยความโดดเดี่ยว เมื่อลูกน้อยในวันวานที่เคยอุ้มชู กลับเติบใหญ่และเริ่มหวงความเป็นส่วนตัวมากขึ้น จึงไม่มีปฏิสัมพพันธ์กันเหมือนเมื่อยังเยาว์วัย ลองไปอ่านบทความด้านล่าง ทั้งคนที่เป็นพ่อแม่และเป็นลูกอาจจะได้ข้อคิดดีๆ และแก้ไขได้ทันเวลา

เรามีเวลาอยู่กับลูก ได้แค่ 10 ปีแรกเท่านั้น

เรา… มีเวลาอุ้มลูกนอน 6 เดือนแรก

หลังจากนั้น… เขาจะนอนได้เอง

เรา… มีเวลาอุ้มลูกเดินแค่ 1 ปีแรก

หลังจากนั้น… เขาจะเดินได้เอง

เรา… มีเวลากอดลูกเล่นได้นานๆ แค่ 2 ปีแรก

หลังจากนั้น… เขาจะไม่ยอมให้กอดนานๆ

เรา… มีเวลาพูดให้ลูกฟังตลอดแค่ 3 ปีแรก

หลังจากนั้น… เขาจะไม่ฟังเราพูด

เรา… มีเวลาอยู่กับลูกตลอดได้แค่ 10 ปีแรก

หลังจากนั้น… เขาจะไม่ยอมอยู่บ้านกับเรา

และ… อยากอยู่กับเพื่อน.. มากกว่าเรา

เรา… มีเวลาดูแลลูกได้แค่ 15 ปีแรก

หลังจากนั้น… เขาอาจไม่อยากให้เรา..ดูแลเค้าอีก

และ… อยากมี ” ชีวิตของเค้าเอง ”

ผ่านไป 30 ปี… หลังลูกเกิด

เรา… อาจจะไม่ได้เจอลูกอีก

และ ” เวลา ” ของคนใดคนหนึ่ง… อาจหมดลง

ทำทุกๆ วัน .. ที่อยู่กับลูกให้มีค่า

เช่นเดียวกันลูกก็ควรปฏิบัติให้ดีในขณะที่ยังมี “พ่อแม่”

เพราะ… “เวลา” นั้น ไม่คอยท่า ไม่คอยใคร

”ชีวิตสั้น” แต่… ”ความรักความผูกพัน’‘ นั้น สามารถกักเก็บไว้ได้ยืนยาว

สำหรับพ่อแม่แล้ว แค่ได้กอดได้หอมลูกก็นับเป็นความสุขแล้ว ลูกๆ บางคนอาจจะเขินอาจ แต่อยากให้ละทิ้งความกระดากนั้นไปซะ ก่อนจะต้องมาเสียดายที่ไม่ได้ทำในขณะที่ยังมีพ่อแม่อยู่ อย่าลืมแสดงความรักต่อพ่อแม่ของคุณ ให้ท่านได้มีน้ำหล่อเลี้ยงชะโลมจิตใจในทุกๆ วันนะ

ขอบคุณข้อมูลจาก : chilljungloei