เรื่อง “ห้ามเล่นซ่อนแอบ” ในเวลากลางคืน ช่วงเวลาโพล้เพล้ จะโดนบังตา
เชื่อกันหรือไม่ว่า ในช่วงวัยที่ผมยังเล็กอยู่ ผมมักจะได้ยินเสียงผู้ใหญ่พูดกันถึงเรื่อง ผีบังตา ผมได้ยินบ่อยมาก โดยเฉพาะตอนที่ผมชอบทำอะไรพิเรน ชอบชวนน้องแถวบ้านเล่นซ่อนแอบในเวลากลางคืน ในเวลาโพล้เพล้ คือ ถ้าผู้ใหญ่เห็นเมื่อไหร่ ก็จะเป็นเรื่องทุกที เขาก็มักจะบอกกับเราว่า
ระวังเถอะนะ เดี๋ยวผีจะเอาตัวไปซ่อน ผีจะบังตาไม่ให้ใครหาเราเจอ
ถึงแม้ว่าผมจะสามารถจำประโยคเหล่านี้ได้ขึ้นใจ แต่ในความรู้สึกส่วนตัวของผมแล้ว ผมเป็นคนที่ไม่เชื่อในเรื่องนี้เลย จนกระทั่งในวันหนึ่ง
ผมได้พบกับเหตุการณ์ที่ผมนั้นไม่สามารถหาเหตุผลของมันได้ ซึ่งมันได้พรากเพื่อนรักของผมไปด้วย..
ผมกับชัย เราสองคนเป็นเพื่อนรักกัน ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้ซี้กันเท่ากับเพื่อนคนอื่นๆก็ตาม แต่เราสองคนนั้นก็ชอบเล่นฟุตบอลทีมเดียวกันมาตลอด
เหตุการณ์ก็ปกติทั่วไป แต่จะมีอยู่ช่วงอาทิตย์ก่อนที่ชัยจะจากไป มักจะมีเรื่องประหลาดเกิดขึ้นกับตัวผม เหมือนกับว่าเป็นลางสังหรณ์ค่อยบอกเหตุว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น
เวลาเล่นฟุตบอลผมจะเล่นเป็นตำแหน่งกองหน้าตัวซ้าย ส่วนไอ่ชัยก็จะเล่นเป็นกองกลางตัวซ้าย เราสองคนต้องคอยประสานงานกันทำประตูก่อนฝ่ายตรงข้ามให้ได้ เพื่อที่ทีมเราจะไม่ต้องถอดเสื้อเล่นบอล เพราะมีกติกาที่ว่าใครโดนยิ่งเข้าก่อนต้องถอดเสื้อเล่น เพื่อที่จะได้แบ่งแยกทั้งสองทีมอย่างชัดเจน
แต่วันนั้นไม่รู้เป็นไง ไอ่ชัยมันมองไม่เห็นผม บ่อยมากในเวลาที่เล่นฟุตบอลอยู่ทั้งๆ ที่ผมก็วิ่งนำหน้ามันเสมอ และมันยังว่าผมอีกด้วยว่าผมไม่ยอมรักษาตำแหน่ง เลยไม่รู้จะส่งให้ใครยิง ผมก็เถียงมันว่าผมวิ่งอยู่หน้ามันตลอดทำไมมันไม่ยอมส่งให้ผมเพราะอยากทำประตูเอง
ไอ่ชัยมันเป็นอย่างนี้ตั้งแต่วันจันทร์จนถึงวันพฤหัส ผมก็หมั่นไส้มันเลยย้อนมันกลับไปว่า คงอยากดังละซิ…จะโชว์สาวหรือไง มีกองหน้าแต่ไม่ยอมส่งให้ มันได้ยินอย่างนั้นจึงวิ่งมาตบหัวผมหนึ่งที ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นอะไร ทำไมถึงทำกับผมอย่างนี้ ในใจคงคิดว่ามันก็คงอยากดังเหมือนนักบอลทั่วๆ ไปที่อยากจะเลี้ยงเองเพื่อทำประตูชัยด้วยตนเอง
แต่ความคิดของผมก็ต้องเปลี่ยนไป เมื่อคืนวันนั้นเองผมไปกินข้าวกับครอบครัวที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง เมื่อรับประทานอาหารเสร็จผมก็เรียกพนักงานมาคิดเงิน ช่วงที่รอพนักงานนั้นเองไอ่ชัยก็เดินเข้ามาที่ร้านอาหารเดียวกับผม มันเดินผ่านผมไปไม่ถึงครึ่งเมตร แต่มันกลับไม่เห็นผม ผมคิดในใจว่าพรุ่งนี้ต้องเตะมันสักหน่อยแล้ว เดินผ่านไปแต่ไม่ยอมทักทาย ด้วยความรีบร้อนของผม ผมก็เลยไม่ได้ทักทายมันกะว่าพรุ่งนี้เจอดี
ในคืนนั้นเองอาจจะเป็นความคิดมากของผมก็ได้ ผมฝันไปว่าไอ่ชัยมันมาหาที่บ้านแล้วบอกกับผมว่ามันขอโทษที่มันไม่เห็นผม ไม่ได้เข้ามาทักทายผม แล้วประโยคสุดท้ายที่บอกผมก็คือ พรุ่งนี้ผมก็จะไม่เห็นมันอีกแล้ว
ฟังดูก็คล้ายอาการคนคิดมากจนเก็บเอาไปฝัน ผมคนหนึ่งแหล่ะที่คิดแบบนั้น แต่พอเวลาประมาณ 6 โมงครึ่ง ผมก็ต้องอึ้งกับเรื่องที่ผมได้ยินมากับหูทั้งสองข้างของผมเอง ไอ่แมนมาหาผมแต่เช้ามันบอกว่าไอ่ชัยขับรถมอเตอร์ไซด์ ช น กับสิบล้อ … ยับ
ผมนั่งนิ่งขาสั่นบอกอาการตอนนั้นไม่ถูกเลยว่ารู้สึกอย่างไร มันเป็นครั้งแรกที่ผมต้องเสียเพื่อนไปก่อนวันอันควร ผมได้แต่คิดในใจว่าทำไมเมื่อคืนที่เจอกันผมไม่เข้าไปทักมันเผื่ออะไรจะดีขึ้น ผมเล่าเรื่องนี้ให้ไอ่แมนฟัง มันบอกผมว่าสงสัยจะเป็นผีมาปิดตาไอ่ชัย แล้วพาตัวมันไปอยู่ด้วย
จากวันนั้นจนถึงวันนี้ ผมยังคงหาข้อพิสูจน์ไม่ได้ว่าทำไมไอ่ชัยถึงมองไม่เห็นผม แต่สิ่งที่ผมรู้ก็คือผมต้องสูญเสียเพื่อนไปหนึ่งคน แถมต้องสูญเสียกองกลางปีกซ้ายไปด้วย ถึงแม้ว่าปัจจุบันจะมีนักฟุตบอลคนใหม่เข้ามาแทนที่ไอ่ชัย แต่ก็ไม่มีใครมาแทนที่มิตรภาพของผมกับมันได้
เรียบเรียงโดย : Postsara
ขอขอบคุณ : เรื่องเล่า..
