การทำความดีกับคนอื่น บางทีก็ไม่จำเป็น เพราะกับคนที่ไม่เห็นค่า มันเสียเวลา
หลายๆคนที่ตั้งหน้าตั้งตาทำความดีกับคนอื่น กับคนรอบตัวเป็นอย่างมาก ทำโดยที่เขาไม่เคยเห็นค่าในสิ่งที่เราทำ แต่ในบางครั้งถึงขั้นยอมให้เขาเอาเปรียบเพราะตัวเราเองไม่อยากที่จะสูญเสียเขาไป ในบางทีมันไม่ใช่ความผิดที่ตัวเขาแต่เป็นคนผิดที่ตัวเราที่เรายอมให้ตัวเราทำแบบนั้น ที่ทำไปเพราะว่ากลัวความสูญเสีย กลัวความเจ็บปวด กลัวการอยู่คนเดียว จนลืมนึกไปว่าเขาไม่ได้เห็นค่าในตัวเรา…
มันมีจริงๆนะ คนที่รักบางคนเพียงแค่เห็นหน้า
คนที่เกลียดบางคนเพียงแค่ฟังใครเล่ามา
เคยเป็นไหม…ไม่ว่าเราทำดีแค่ไหนสุดท้ายเขาก็ไม่เห็นค่า
เพราะ… สำหรับคนบางคน ความดีซื้อใจเขาไม่ได้
ทำทุกอย่างเพื่อหวังให้ทุกคนบนโลกมารักเรา… เหนื่อยเปล่า
มันเป็นไปไม่ได้หรอก
เพราะ.. ใส่ใจมากไปเราจึงทุกข์
เพราะ.. สงสัยมากไปจึงทรมาน หากเข้าใจจึงเป็นสุข
ปล่อยวางได้จึงเป็นอิสระ ปล่อยไปบ้างช่างมัน
เรามาสู่โลกนี้เสมือนนักเดินทาง เรื่องราวมากมาย ใช่เราเป็นผู้ตัดสิน
เรื่องที่ใหญ่ที่สุดในวันนี้ พอถึงวันพรุ่งนี้ก็กลายเป็นเรื่องเล็ก
เรื่องที่ใหญ่ที่สุดในเดือนนี้ พอเดือนหน้าก็กลายเป็นเรื่องเล่า
เรื่องเล่าปากต่อปากกันไปนานๆ สุดท้ายก็เป็นแค่คำนินทา
เราทุกคนเป็นได้ก็แค่คนในคำนินทา คนในลมปากใครๆ
ไม่ต้องพยายามทำตัวให้เป็นที่รัก ของทุกคนหรอก มันเป็นไปไม่ได้
อยู่กับใครแล้วเหนื่อยใจนักก็ถอยออกมา
บางคนยากที่จะเปลี่ยน คนที่เกลียดเราให้หันมาชอบ เปลี่ยนเป็น..เปลี่ยนเวลาไปใช้กับคนที่รักเรา ทำให้คนที่รักเรามีความสุขดีกว่า อย่าเสียเวลานั่ง “ปั้นหน้า” อยู่กับ คนที่ไม่คิดจะ “ยอมรับ” เราเลย บางครั้งการทำความดีของเรา ก็ไม่สามารถซื้อใจใครได้ การทำดี บางครั้งอาจหมายถึงการทำให้ถูกที่ให้ถูกคนด้วย อย่าเสียใจถ้าเค้ามองไม่เห็น ในสิ่งที่เราตั้งใจ แต่จงดีใจและภูมิใจเถอะว่าเราได้ทำดีที่สุดแล้ว
บางครั้งคนเราก็ชอบคิดว่าการทำดีกับใคร ก็ให้คนๆนั้นตัดสิน ว่าเราดีหรือไม่ แต่ความเป็นจริงแล้วที่สุดของความดี ของคนเรานั้นมันไม่ได้เท่ากันหรอก ดังนั้นเราจึงคาดหวังไม่ได้ ว่า..เราหรือเค้า ใครกันแน่ที่ดีกว่ากันแต่ให้เราคิดแค่ว่า เราทำดีให้ถึงที่สุดของเราแล้วก็พอ การจากกันด้วยความดี
สักวันคงจะรู้ผลแห่งความดีนั้น แต่… การจากกันด้วยความเลว ต่อให้นานเพียงใดความเลวก็ไม่อาจเปลี่ยนเป็นความดีไปได้เลย เลือกใช้เวลาที่มีต่อกันให้ดีที่สุด ส่วนผลนั้นปล่อยให้เวลาเป็นคนบ่งบอก ชีวิตเหมือนรสชาติของกาแฟ มากก็ดี น้อยก็ดี ต่างมีรสขม เข้มก็ดี จืดก็ดี ต่างมีรสชาติ ร้อนก็ดี เย็นก็ดี ต่างคนต่างชอบไม่เหมือนกัน… จะชงกาแฟ ให้ถูกปากทุกคนบนโลกได้อย่างไรกัน
ทำอย่างไรเขาก็ไม่ชอบ เราก็ถอยออกมา ปรับอย่างไรก็ไม่ได้ผล ก็กลับมาเป็นตัวเองเถอะ อย่าคาดหวังในการทำความดี เมื่อเราไม่คาดหวัง เราก็ไม่ต้องผิดหวัง
ขอบคุณข้อมูลจาก : คุณนิรุตติ์ ศิริจรรยา
