คุณกำลังเป็นแบบนี้อยู่หรือเปล่า? ข้อคิดของคนผู้น้อย ก่อนซื้อของจากคนจน
เรียกได้ว่าสิ่งที่จะบอกต่อไปนี้เป็นสัจธรรมของชีวิตกันไปแล้ว อาจเป็นนิสัยของใครหลายๆคนที่กำลังทำตามกระแสสังคม เพื่อยกยอให้ตัวเองนั้นมีหน้ามีตา ซึ่งเรื่องราวที่จะกล่าวต่อไปนี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดกับใครหลายๆคน หลังอ่านจบแล้วคุณอาจเป็นความคิดของคุณเองไปตลอดกาลเลยก็ได้
คุณนายก็บอกว่า ฉันต้องการซื้อไข่ 6 ฟอง 25 รูปีได้ไหม (ที่จริงควรจะ 30 รูปี) ชายชราตอบว่า แล้วแต่คุณนายเถอะ อยากซื้อเท่าไหร่จ่ายเท่าไหร่ก็ตามสะดวก วันนี้อาจจะเป็นการเริ่มต้นที่ดีของผมก็ได้ เพราะตั้งแต่เช้า ยังขายไข่ไม่ได้เลย
แล้วคุณนายก็หิ้วไข่ 6 ฟอง เดินไปขึ้นรถเก๋งที่มีเพื่อนๆ นั่งอยู่แล้ว ด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่องว่า สามารถซื้อไข่ได้ในราคาถูกกว่าที่พ่อค้าขาย
หลังจากนั้นคุณนายและผองเพื่อนก็ไปภัตตาคารแห่งหนึ่ง สั่งอาหารมาเต็มโต๊ะ และกินกันอย่างเพลิดเพลิน แต่ก็ไม่หมด ยังเหลืออีกมากมายเยอะแยะ จนในที่สุดก็เรียกทางร้านมาเช็คบิล ราคาทั้งหมด 1400 รูปี คุณนาย ยื่นเงินไปให้ 1500 รูปี แล้วบอกว่า ไม่ต้องทอนนะค่ะ…
เงินแค่นี้มันธรรมดามากสำหรับเจ้าของภัตตาคาร แต่สำหรับพ่อค้าไข่ชรา มันอาจจะเป็นความเจ็บปวดก็ได้นะ
จุดสำคัญคือว่า ทำไมเราชอบโชว์ว่า เวลาเราซื้อของจากพ่อค้าแม่ค้าที่เป็นชาวบ้านลำบากอยู่แล้ว เรามักต่อรองราคาและรู้สึกพึงพอใจ ถ้าหากว่าเราต่อราคาได้ถูกกว่าราคาที่เขาขาย..แล้วทำไมเรามักไม่เคยได้ต่อรองราคาสินค้าราคาแพงๆ ที่วางขายในห้าง ในร้านใหญ่ๆ ที่เขาโก่งราคาไว้เรียบร้อยหมดแล้ว
พ่อของผม มักจะชอบซื้อของจากคนจนๆ และให้ราคาสูง ทั้งๆที่พ่อไม่ได้ต้องการสินค้าเหล่านั้น ..บางทีพ่ออาจจะต้องการให้เงินแก่พวกเขาเพื่อนำไปใช้เลี้ยงครอบครัวเขาก็ได้…
ผมเคยถามพ่อดูว่าทำไมพ่อทำแบบนั้น พ่อตอบว่า “มันเป็นการทำบุญ ที่มีคุณค่ามากนะลูก” ..(ที่จริงจะแบบว่า มันเป็นการช่วยเขา ที่ทำให้เขาไม่เสียศักดิ์ศรี..ก็ได้นะ)
ผมรู้ว่า ส่วนใหญ่ คุณไม่ส่งต่อ ไม่แชร์ข้อความเหล่านี้หรอก แต่ลองทำดูซะหน่อยสิ
สะเทือนใจ!! ชีวิตจริงยิ่งกว่าละคร!! เรื่องจริงจากลุงขายมะพร้าว ที่ถูกคนรวยต่อราคา
.ว่าด้วยเรื่อง “ต่อราคา” การพูดโต้ตอบ ระหว่างคนซื้อมะพร้าวน้ำหอมกับคนขาย เวลาไปซื้อของแถวตลาดนัด หรือที่อื่นๆ คุณเคย…
“ต่อราคาของที่ซื้อไหม” ฉันเป็นคนนึงนะที่เคยทำแบบนั้น
แล้วมีอยู่วันหนึ่ง ฉันอ่านไปเจอกับบทความในเพจเพจหนึ่ง ในบทความนั้นเป็นการสนทนาการต่อราคาของคนซื้อกับคนขาย
เนื้อหาในบทสนทนานี้ไม่ได้ยืดยาวอะไรมากนัก
แต่แฝงไปด้วยข้อคิดเล็กๆ น้อยๆ ที่อาจทำให้เรา ฉุกคิดและนึกย้อนกลับมามองตัวเอง อีกครั้ง…
คนขายมะพร้าวน้ำหอม ขายลูกละ 30 บาท แต่คนซื้อบอกว่าแพงไป
คนซื้อ : มะพร้าวน้ำหอม ลูกละ 30 บาท ทำไมแพงจัง ลดเหลือ 15 บาทได้มั้ยลุง
คนขาย : คงลดให้ไม่ได้หรอก เพราะปลูกเอง ไหนจะเอามาขายอีก ยืนตากแดดขายทั้งวัน
คิดแค่ค่าต้นทุนก็เกิน 15 บาทแล้ว
ณ ตอนนั้น ในมือของคนซื้อถือแก้วกาแฟคาปูชิโน่อยู่ คนขายเลยถามไปว่า…
คนขาย : แล้วกาแฟคาปูชิโน่ที่ถืออยู่ในมือราคาเท่าไหร่ล่ะ
คนซื้อ : …..150 บาท
คนขาย : แล้วคุณได้ต่อราคาเขาไหม ?
คนซื้อ : จะบ้าหรอ กาแฟเค้ามียี่ห้อ จะต่อราคาได้ไง
คนขาย : กับคนรวย คุณไม่ต่อสักบาทเดียว แต่พอกับคนจน คุณกลับต่อราคาถึง 15 บาท
คนซื้อยืนอึ้ง พูดอะไรไม่ออก …
(พออ่านจบ ฉันก็รู้สึกว่า เออ มันก็จริงนะ)
….ถามว่า….
เพราะอะไรเราจึงต่อราคากับพ่อค้าจนๆ ที่ต้องยืนขายของกลางแดดร้อน
…..แต่กลับไม่เคยต่อราคากับผู้ค้าที่ร่ำรวยตามห้างฯหรือภัตตาคาร
ทำไม?
จึงต้องมาเอาเปรียบคนจนที่ต้องทำงานหนัก
ถ้าเราเป็นหนึ่งในคนที่ร่วมเอาเปรียบคนจนอยู่…
เราใช้จ่ายในห้างเป็นพันๆ ตามห้างฯและร้านอาหารหรูๆ
แต่กลับต่อราคากันบาทต่อบาทกับคนจน
ซึ่งต้องทำงานหนักเลี้ยงตัวเองและครอบครัวของเขา….
อย่าต่อราคากับคนหาเช้ากินค่ำเลย …อะไรที่ช่วยได้ก็ช่วยกันเถอะค่ะ
ขอขอบคุณ : วรภัทร แป้นประดิษฐ
