ผมเคยเห็น คนเข็นรถผลไม้ ขายได้วันละ 2-3 พัน เดือนๆนึงมีเก็บเฉียดแสน
ในขณะที่คนทั่วไปขายไก่ทอดข้าวเหนียวส้มตำพื้นๆ ที่พังงาซื้อรถได้คันละล้านกว่าบาทด้วยเงินสด แต่ทำไมพนักงานระดับสูงแต่งตัวหรูหรา ทำงานอยู่ในห้องแอร์ แม้กระทั่งจะซื้อมือถือเครื่องเดียวยังจะต้องผ่อนเลย
ไม่มีงานใดในโลกนี้ที่จะมั่นคง เพราะฝึกงานนั้นจะต้องใช้แรงงาน แรงกาย แรงใจ ความกดดัน ไม่ทำก็ไม่ได้เงิน ต้องหาตัวเองให้เจอ
ผมเคยเห็นคนขายก๋วยเตี๋ยวป๊อกๆใต้ทางด่วน
ขายได้วันละ7-8พัน เดือนนึงกำไรไม่ถึงแสนก็เฉียดแสนต่อเดือน
ผมเคยเห็นคนขายไส้กรอกย่างชิ้นละบาท
ปั่นซาเล้งขายตอนกลางคืนขายได้วันละ4-5พัน
กลางวันขับรถคันเป็นล้านไปจ่ายตลาด
ผมเคยเห็น คนเข็นรถผลไม้
ขายได้วันละ2-3พัน แต่ขอโทษกำไรพวกนี้70%
เดือนๆนึงมีเก็บเฉียดแสน
ผมเคยเห็นคนขายส้มตำไก่ย่าง
ขี่มอร์ไซค์พ่วงขายกับภรรยาสองคน
จอดตามไซด์งานก่อสร้าง จอดตามปั๊มน้ำมัน
วันนึงมีกลับบ้าน6-7พัน กำไรครึ่งนึง เดือนนึงเกือบแสน
ผมเคยเห็นคนขายซูชิ5บาทตลาดนัด
ซื้อบ้านเงินสดหลังละ5ล้านมาแล้ว
ก็เล่นขายได้วันละ1-2หมื่น จะซื้อไม่ได้ได้ยังไง
5บาทก็จริงเลือกไปเลือกมาคนเดียวเกือบร้อย!
คนเหล่านี้ รวยเงียบๆ
แม้ไม่ได้ใส่สูททำงานห้องแอร์
แต่ขอโทษ…พวกนี้เดือนนึงหาเงินได้มากกว่า
พนักงานทั่วไปถึง10เท่า
แถวสะพานตากสิน
มีผู้หญิงคนนึงข้ามมาจากฝั่งธน
มาขายแซนด์วิช20บาท โต๊ะพับตัวเดียว
ขาย2-3ชั่วโมงได้2พันกว่าบาท
หมูปิ้งเจ้านึงที่คลองถม
คืนนึงขายได้ครึ่งแสน คิดดู
อย่าได้ดูถูกอาชีพเหล่านี้
อย่าได้ดูถูกคนที่เสื้อผ้า และสิ่งที่เห็น
คนพวกนี้ไม่มีหรอกนะบัตรเครดิต
เขามีแต่เงินสด! คนพวกนี้มนุษย์เงินสด มนุษย์เงินล้าน
ถ้าไม่ดีจริง
เขาไม่ทิ้งนามาเข็นผลไม้ขายเต็มกรุงเทพหรอก
ขอขอบคุณ : สิริทัศน์ สมเสงี่ยม
