พูดประกาศ “ข้อเสีย” ของคนอื่น แต่เรื่องแย่ของตัวเองกลับ “ไม่เคยพูด” ควรอยู่ห่างเอาไว้
การอยู่ร่วมกับคนอื่นๆในสังคม เราจำเป็นที่จะต้องเข้าใจความแตกต่าง ไม่ว่าจะเป็นในเรื่องของการใช้ชีวิต ความคิดเห็นที่ไม่ตรงกัน ข้อดีและข้อเสียที่มี..
หากตัวเรานั้น รู้จักกับคนๆนึง ที่เขา…
เที่ยวประกาศ “ข้อเสีย” ของคนอื่น
พูดแต่เรื่องของคนอื่น ใส่ร้ายคนอื่น พูดในเรื่องที่ไม่เป็นความจริง
พูดในเรื่องเกิดความจริง จนเปลี่ยนความหมายไป
เรื่องตัวเองไม่สะอาดกลับเงียบไว้ คนแบบนี้เราควรห่างไว้จะเป็นสิ่งที่ดีที่สุด
คนที่คอยแต่พูดถึง “ข้อเสีย” ของคนอื่น คอย “ใส่ร้ายป้ายสี” คนอื่น
“นินทา” คนอื่นกับเรา หากไม่ระวัง เมื่อเราไม่อยู่ในวงสนทนา
เขานั่นแหละ จะคอยประกาศเรื่องของเราให้คนอื่นรู้
คนประเภทนี้ เราควรห่างไว้ดีที่สุด ไม่ต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยว
คนที่หายากที่สุด คือ คนที่คอยให้กำลังในยามที่เราล้ม
ดูยากที่สุด ก็คือ ใจของคนเรานี่แหละ
ยามตัวเราดีมีประโยชน์ ใครๆ ก็มักเข้าหา เพื่อนฝูงมากหน้าเยอะแยะ
ยามหมดประโยชน์ ยามล้ม ยามที่เกื้อหนุนใครไม่ได้อีก
แม้แต่คนที่เราคิดว่าจะอยู่เคียงข้าง
เราจะเห็น “น้ำใจของคน” คำพูดบางประโยค
แม้จะเป็นความจริง แต่เมื่อพูดแล้วมันบั่นทอนจิตใจคนฟัง
ไม่ต้องพูดก็ได้อย่าเอาแต่สะใจเรา คนอื่นเขาฟังแล้วทุกข์
“มันไม่ดี” “ปากคนเป็นสิ่งเดียวที่ห้ามไม่ได้พอๆ กับความคิด”
ดังนั้นเมื่อต้องตกอยู่ท่ามกลางคยพูดไม่ดีนินทาว่าร้าย พูดจาส่อเสียดให้คนแตกแยก
ยิ่งฟังก็หาความจรรโลงหูไม่ได้ ไม่ก่อประโยชน์ใดๆ
ก็ควรเลิกฟังเสีย เดินออกมาจากจุดนั้นเสีย คนที่ยกเอาแต่ข้อเสียคนอื่นมาพูดสนุกปาก
ย่อมมองไม่เห็นข้อดีของคนอื่นหรอก เพราะคอยแต่จับผิดอยู่อย่างนั้น
ผสมกับความคิดที่มี “อคติ” เป็นไปไม่ได้เลยที่จะมองเห็นข้อดีของคนอื่นๆ ได้
มันจึงมีคำกล่าวว่า คนอื่นความผิดนับแสน ตัวเองความผิดเท่าเล็บมด
ข้อเสียคนอื่นรู้หมด แต่ข้อเสียตัวเองไม่มีใช้ไม่ได้คนแบบนี้
คนที่หมั่นพิจารณาตน เขาไม่ไปเพ่งข้อเสียใครหรอก
เพราะเขาจะเอาเวลามาเพ่งข้อเสียตัวเองแล้วแก้ไข
ทำความเข้าใจคนอื่นว่าอยากแล้ว ทำความเข้าใจตนเองยากยิ่งกว่า
จงจำไว้ คนเหล่านี้ไม่น่าคบ…
ขอบคุณข้อมูลจาก : liekr
