คนรักกันมานาน เมื่อเลิกรากันไป ทำไมถึงได้หมดใจเร็วปานนั้น
เชื่อว่าหลายคนคงตั้งคำถามนี้อยู่ในใจดังๆ เลิกกันแล้ว ทำไมถึงได้ลืมเร็วกันขนาดนี้ ทั้งๆที่ตัวเรายังไม่ลืม ยังนึกถึงอยู่ทุกวัน ทำไมถึงหมดใจเร็วปานนั้น?
คำตอบที่ได้ก็คือ
คนปกติทั่วไปนั้น ที่ยังมีความรู้สึกที่ดีมากกว่าในด้านไม่ดีนั้น เขาจะนึกถึงเราจะคิดถึงอดีตที่มีเราอยู่เสมอ นั้นทำให้เขาเองเห็นถึงคุณค่าจนกว่ามีทุกวันนี้ แม้ในบางครั้งอาจเกิดความรู้สึกที่เบื่อหน่าย ความรู้สึกที่หงุดหงิดรำคาญใจ เขาก็ยังคงมีอดีตที่นึกถึงเราอยู่เสมอ
แต่หากพูดถึงคนที่เลิกรากันไปแล้วเขาไม่มีเยื่อใยในทันที นั่นเป็นเพราะตัวเขาไม่ดีในของตัวเอง เป็นประเภทที่มีความอ่อนแอทางใจ ต้องการที่จะหนีไปให้พ้น ไม่ต้องการรับรู้ ไม่อยา กรับรู้เรื่องราวต่างๆที่จะเกิดขึ้น ยิ่งหากเลิกรากันเพราะมีคนใหม่ เขาจะไม่สนใจอดีตที่แล้วมาแม้แต่น้อย อาจจะคิดแต่สุดท้ายแล้วตัวเขาเองก็เลือกเดินออกมาจากสิ่งที่เป็นอยู่ คนประเภทนี้จะเป็นคนที่รักแต่ตัวเองมากเกินที่จะแคร์ความรู้สึกของคนอื่น
หรือก็คือ เขาหมดเสน่ห์หาในตัวเราและไม่เห็นทางที่จะไปและใช้ชีวิตอยู่กับเราได้ เขาจึงไปแบบไม่หลงเหลือเยื่อใยอะไร แม้บางทีมีลูกสอง สาม ไม่ถามถึง ไม่ส่งเสียก็เห็นได้บ่อย และมักหาข้ออ้างสนับสนุนให้ตัวเองผิดน้อยลงด้วยการโยนความผิดให้เราก็ได้ คนแบบนี้จึงควรปล่อยไปมากกว่ามานั่งโหยหา เพราะเขาไม่ได้คู่ควรกับเราแม้แต่น้อย
มันอาจจะโชคดีกับเราก็ได้เพราะเราได้เห็นตัวตนที่แท้จริงของเขา แม้อดีตจะร่วมสร้างฝ่าฟัน อุปสรรคปัญหา แต่พอเขามั่งมีลืมตาอ้าปากได้ เขาก็เลือกจะไปอยู่กับคน
“ชีวิตคนเราหากทำความดีมากพอย่อมได้กินผลเงาะ หากมีความดีไม่พอย่อมได้กินแต่เปลือกของเงาะ”
อย่างไหนรสชาติมันจะหวานหอมกว่ากันล่ะ
คนเราทุกวันนี้หลงเปลือก หลงรูปเสียจนหลงลืมจิตใจ คุณงามความดี ใครเลือกอย่างไหนก็จะได้อย่างนั้น คนที่ไม่ดี ไม่มีวันอยู่ร่วมกับคนดีไปได้หรอกเพราะศีลมันไม่เสมอ มันคิดก็ต่างทำก็ต่างแล้ว
เก็บความรักของเรามารักตัวเองและครอบครัวดีกว่า แล้ววันใดวันหนึ่ งเราจะค้นพบแล้วกล่าวคำขอบคุณเขาที่เขาทิ้งเราไป
ขอบคุณข้อมูลจาก : นามบุญ
