ทำไมคน “ซื่อสัตย์” มักจะต้องเป็นคนที่ “ผิดหวัง” อยู่เสมอ
ทำไมการมีความรัก การไว้วางใจคนๆนึงจนมากเกินไป หากตัวเรานั้นเป็นคนมีความซื่อสัตย์ มักจะสร้าง “ความผิดหวัง” และ “ความเจ็บปวด” อยู่เสมอ เป็นอีกหนึ่งบทความดีๆ ที่อยากให้ได้อ่านกัน…
มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ ที่หากว่าเราจะรักใครสักคนนึง ด้วยความรักที่จริงใจ
รักจริงโดยไม่ได้หวังผลตอบแทนใดๆ
รักจริง แบบที่ตัวเองก็คาดไม่ได้ว่าจะรักใครคนนึงได้ขนาดนี้
โลกใบนี้มีผู้คนอีกหลายล้านคน ที่หน้าตาดี ฐานะดี ทำงานเก่ง
แต่ทำไมถึงต้องเป็นคนๆนี้?
ทำไมไม่เป็นคนอื่น ที่เรารู้จัก
นั่นเป็นเพราะอะไร คำตอบอยู่ที่นี่…
เพราะว่าก ร ร ม ที่เรานั้นเคยทำร่วมกันมา
หากเราลองวางใจลงแบบใช้สติแล้วนั่งคิดไตร่ตรอง แบบที่ไม่เข้าข้างตัวเอง
หลายต่อหลายคนมีคนใหม่ๆเข้ามา
เราไม่ได้ปักใจรัก เพราะเรามีคนของเราอยู่ในใจ
คนอื่นจะดีอย่างไรเราก็ไม่สนใจ เพราะเราเลือกที่จะอยู่กับคนคนนี้
และเราได้เลือกเขาแล้ว
แต่พอมาถึงจุดๆหนึ่งที่เขาเกิดความรู้สึกเบื่อหน่าย
กับความซ้ำซาก และความจำเจแบบเดิมๆ
ไม่ตัวเราก็ตัวเขาเริ่มปันใจไปหาคนใหม่
ซึ่งคนที่ซื่อสัตย์มาโดยตลอด ก็จะต้องที่เป็นฝ่ายหันมาดูใจตัวเอง
หันมารักษาแผลใจของตัวเองด้วยตัวคนเดียว
โดยที่เขา ไปมีความสุขกับคนอื่น
ในยามที่เราทุกข์เราก็ดูแลตัวเอง
มันจะต้องใช้เวลานาน ที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมเป็นเหมือนปกติ
หากวันใดวันหนึ่งที่เขาย้อนกลับมา หรือกำลังอยู่ในช่วงอยากจะขอเราเป็นเหมือนเก่า
เราคงให้ไม่ได้แล้ว เพราะเรามันแค่ “คนซื่อสัตย์”
ที่คุณสมบัติไม่ถึงแม้เป็นเพื่อนร่วมโลกยังรู้สึกว่ายากเลย
เรียบเรียง : postsara
ขอบคุณข้อมูลจาก : เห็นทุกข์เห็นธรรม
