นิทานชีวิตคู่ ครูสาวเล่าเรื่องเศร้า เดินตามหลังอย่างไว้ใจ เท้ามีแต่แผล
ในวันนี้เรามีเรื่องราวเกี่ยวกับความรักของผู้หญิงคนหนึ่งมาให้เพื่อนๆได้อ่านกัน โดยเรื่องราวนี้โพสต์โดยผู้ใช้เฟซบุ๊กคนหนึ่ง ด้ายผูกข้อความเนื้อหาเกี่ยวกับชีวิตครอบครัวที่จะต้องหย่าร้างกัน โดยเรื่องราวนั้นมีอยู่ว่า..
ในช่วงหลายปีที่ผ่านมานั้น ตัวฉันเองกำลังเดินอยู่บนถนนเส้นเล็กๆ ที่สองข้างทางนั้นเป็นเหว ฉันเดินตามคนคนหนึ่งด้วยความซื่อสัตย์อย่างไม่มีข้อสงสัย ไม่มีแม้กระทั่งข้อแม้ใดๆ ตลอดทางของฉันเห็นแต่แผ่นหลังของเขา ฉันก็เลือกเดินตามไปยังเชื่อใจ เขาก็หันมามองฉันบ้างเป็นพักพัก ตัวฉันที่เป็นคนตัดสินใจที่จะเลือกเดินตามเขา ฉันฉันเดินต่อไปเรื่อยๆ
ตลอดระยะทางฉันไม่รู้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่เขาได้โรยเศษแก้วทิ้งไว้ตามพื้น ในขณะที่ฉันเดินตาม ฉันไม่เคยได้ระวังตัวเองเลย เพราะมัวแต่มองแผ่นหลังของเขาด้วยความไว้วางใจ ฉันรู้สึกเจ็บเท้า แต่ฉันก็ยังสามารถเดินต่อไปเรื่อยๆได้
ตลอดระยะการเดินทาง การขอโทษและการให้อภัยเกิดขึ้นบ่อยครั้ง เธอครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เขาก็ยังทำอีก จนในที่สุด พื้นที่เราเดินก็เต็มไปด้วยเศษกระเบื้องเศษแก้วเล็กๆ มากมายที่คอยทิ่มแทงเท้าฉันอยู่ตลอดทุกย่างก้าว แน่นอนว่ามันก็มีบางช่วงที่พื้นดินธรรมดา บางช่วงก็เป็นพื้นหญ้านุ่มๆ..
แต่เดินไปไม่นานก็กลับไปเจอเศษแก้วอีกที่ตลกคือ ฉันก็ยังคงทนเดินต่อไปเรื่อยๆ เพราะคิดเสียดายที่อุส่าต์เดินตามมาตั้งนานแล้ว และด้วยความหวังจากเสียงพูดของเค้า ที่ตะโกนมาเรื่อยๆว่าเค้าจะหยุดการกระทำแบบนี้แล้วนะ
ความเจ็บปวดมันเพิ่มขึ้นมาอีก เมื่อมีเด็กคนนึงเกิดขึ้นมา จากที่เดินด้วยน้ำหนักเราคนเดียวกลายเป็นต้องเดินโดยอุ้มเด็กคนนี้ไว้ที่แขนเพื่อไม่ให้เค้าโดนเศษแก้วไปด้วย เด็กโตขึ้นทุกวัน น้ำหนักก็มากขึ้นทุกวันตามไปด้วย
8 ปี..ในที่สุดเราก็เดินมาจนถึงทางแยก ทางแยก 2 ทาง คือทางตรงทางเดิมที่แม้จะมีเศษแก้วปะปรายให้เห็น แต่ก็ยังคงมีแผ่นหลังที่คุ้นเคยกับรอยยิ้มจริงใจของเค้าที่เหมือนคอยให้ความหวังว่าเค้ากำลังจะเลิกโรยเศษแก้วแล้ว
หรือจะเลี้ยวออกไปอีกทาง ที่มันโคตรมืดและไม่รู้จะมีอะไรอยู่ข้างหน้า
ในใจคิดว่า ไม่ว่าจะเลือกทางไหนเราจะเอาเด็กคนนี้ไปด้วย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราจะไม่ปล่อยเด็กแน่นอน ที่ทางแยก…ฉันมองลงไปที่เท้าตัวเอง ตอนนี้มันดูไม่เหมือนเท้าอีกต่อไป มันเต็มไปด้วยบาดแผลนับไม่ถ้วน มันเจ็บ มันชา แล้วกลับมาเจ็บอีก วนไปเรื่อยๆ
วันนี้ ฉันตัดความเสียดาย 8 ปีที่ผ่านมาไว้ที่ตรงทางแยกนั้น แล้วเลือกเดินทางใหม่ ทางที่มันโครตจะมืดและไม่รู้จะเจอกับอะไรอีก แต่อย่างน้อยที่สุดทางนี้ก็ไม่มีเศษแก้วอีกแล้ว
แน่นอนว่า เมื่อไม่มีเศษแก้ว ฉันจึงกล้าที่จะวางเด็กลงกับพื้นแล้วจับมือกันเดินแทนการอุ้ม ฉันรู้สึกดีขึ้นอย่างประหลาด
จากที่เป็นแต่ผู้ตามที่ซื่อสัตย์ ฉันรู้ทันทีว่าตอนนี้ฉันต้องมาเป็นผู้นำที่เข้มแข็งแทนในวินาทีนี้เลย เพราะฉันกำลังจะมีเด็กคนนึงเดินตามแผ่นหลังของฉัน
ตอนนี้ฉันยังเดินต่อไม่ค่อยไหวเลย จากนี้ฉันอาจจะนั่งลงใช้เวลาในการรักษาแผลที่เท้าไปซักพัก แต่ไม่นานหรอกฉันจะลุกขึ้นแล้วเดินต่อ เดินไปไอ้ทางที่แม่งโคตรมืดนี่แหล่ะ
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า…ฉันยังอยู่ ฉันยังไม่จากโลกนี้ไป ฉันจะไปต่อ ฉันจะไปได้โดยไม่ต้องเดินตามใครอีก และฉันไม่กลัวอะไรอีกแล้ว
โดยล่าสุดโพสต์นี้ได้ถูกแชร์มากกว่า 3 หมื่นครั้ง และมีผู้เข้ามาให้กำลังใจมากมาย
ขอขอบคุณ : khaosod