ชายแต่งตัวไม่ดีไปประชุมผู้ปกครอง ทุกคนต่างหัวเราะ พอขึ้นเวทีพูดทำเอาน้ำตาซึม
เมื่อไม่นานที่ผ่านมาได้มีเรื่องราวเกี่ยวกับชาวเน็ตท่านหนึ่ง โดยเขานั้นได้ระบุว่า ในวันนั้นเองเขาได้ไปประชุมผู้ปกครองที่โรงเรียนแห่งหนึ่งในย่านคนรวย และในช่วงนั้นผู้ปกครองก็เริ่มทยอยเดินเข้ามาในห้องประชุมกันจำนวนมาก ทุกคนนั้นแต่งตัวสุภาพและเป็นทางการกันทั้งนั้นเลย และในตอนนั้นใครที่เป็นผู้ปกครองจะต้องเข้ามาลงชื่อ และได้ถูกนำไปยังที่นั่งที่ถูกจัดเอาไว้
โดยจะมีป้ายชื่อติดเอาไว้ที่เก้าอี้ และในเวลา 08:00 น ผู้ใหญ่ได้ทำการเริ่มเปิดการประชุมผู้ปกครอง ในทันใดนั้นมีชายคนหนึ่งเดินเข้ามายังห้องประชุม เขานั้นแต่งตัวดูมอมแมมเลอะเทอะมาก บนเสื้อผ้ามีแต่คราบอิฐดินปูน ดูเหมือนว่าชายคนนี้เพิ่งจะออกมาจากก่อสร้าง
ครูผู้ช่วยเดินเข้าไปถาม
“ไม่ทราบว่าคุณเป็นผู้ปกครองของ..?”
“ผมเป็นพ่อของหวังจื่อเหาครับ”
ครูจึงบอกว่าให้เดินไปลงชื่อ แล้วไปนั่งตามชื่อที่ระบุไว้ที่เก้าอี้
“ขอโทษครับผมอ่านหนังสือไม่ออกครับ…”
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวดิฉันลงชื่อให้แล้วพาไปเองค่ะ”
เขาเดินก้มตัวตามครูไปยังที่นั่ง ท่ามกลางเสียงหัวเราะของผู้ปกครองในห้อง
ครูใหญ่ได้เชิญผู้ปกครองขึ้นมาพูด บอกเล่าประสบการณ์ในการอบรม แต่ผู้ปกครองที่ขึ้นมาพูด ก็พูดไปในลักษณะคล้ายกัน คือมีกฎระเบียบที่สร้างให้ หากไม่ทำตามหรือฝ่าฝืน ก็จะโดนลงโทษ อย่างเช่นแม่คนหนึ่งให้ลูกอ่านหนังสือ ท่องศัพท์วันละ 2 ชั่วโมง และยังต้องไปเรียนพิเศษเสริมวันเสาร์อาทิตย์อีกด้วย หากเขาทำไม่ได้ก็จะไม่ได้รับค่าขนม
ครูใหญ่ขึ้นพูดอีกครั้งและแจ้งผลการเรียนเทอมที่ผ่านมาให้กับทุกคน จึงขอเชิญผู้ปกครองของนักเรียนที่ได้คะแนนสูงที่สุดในชั้นเรียน ขึ้นมากล่าวคำแนะนำวิธีการอบรมเลี้ยงดูให้มีประสิทธิภาพ
ครูใหญ่เรียนเชิญพ่อของหวังจื่อเหาขึ้นบนเวที เขาเดินขึ้นมาอย่างประหม่า ครูใหญ่แสดงความยินดีด้วยที่หวังจื่อเหาได้คะแนนท็อปของชั้นเรียนในปีนี้ ขอให้คุณพ่อช่วยกล่าวสั้นๆ เพื่อแชร์ประสบการณ์แก่ผู้ปกครองท่านอื่น ในขณะที่ผู้ปกครองคนอื่นๆต่างก็ตกใจ เพราะเขาเป็นคนไม่มีการศึกษา แต่ลูกชายเขากลับได้คะแนนสูงสุดในชั้นเรียน
“ผมไม่รู้ว่าจะแนะนำอะไรเพราะผมเป็นคนไม่มีความรู้ ผมแค่ชอบนั่งอยู่ข้างๆลูก นั่งดูลูกทำการบ้าน…”
“ผมทำงานที่ไซด์งานก่อสร้าง แต่ละวันก็จะยุ่งมาก พอกลับถึงบ้านมีเวลาผมก็อยากจะนั่งคุยกับลูก ใช้เวลานั่งดูเขาทำการบ้าน พอเขาทำการบ้านเสร็จก็จะชวนเขาไปกินข้าว หาน้ำให้เขาดื่ม”
“ลูกชายเคยถามว่า พ่ออ่านไม่ออกแล้วรู้ได้ยังไงว่าผมทำการบ้านถูกหรือผิด ผมจึงบอกว่า ก็ถ้าวันไหนแกทำเสร็จเร็วก็แปลว่าการบ้านมันง่าย ถ้าวันไหนแกนั่งคิดนานแสดงว่ามันยาก ผมก็จะหาของกินที่เขาชอบหรือน้ำเย็นๆมาให้เขาสักแก้ว !”
“ผมเคยถามลูกว่า อยากมีชีวิตที่ดี มีบ้านสวยๆ มีรถดีๆขับไหม เขาตอบว่า อยากครับ ผมจึงบอกว่า พ่อไม่มีความรู้ อ่านหนังสือก็ไม่ออก จะไปทำงานอะไรดีๆก็คงยาก ได้แต่เป็นแรงงานแบบนี้ ถ้าอยากมีชีวิตที่ดี ต้องตั้งใจเรียนหนังสือ ความรู้ที่ติดตัวและช่วยให้เขามีอาชีพมีการมีงานที่ดีในอนาคตได้ ความจริงถ้าจะให้ขอบคุณก็ต้องขอบคุณคุณครูทุกท่านที่ช่วยสั่งสอนและให้ความรู้กับลูกผม ทำให้เขามีวันนี้ ขอบคุณครับ” เขาก้มหัวลงคำนับคุณครู เมื่อพ่อของหวังจื่อเหาพูดจบผู้ปกครองที่นั่งอยู่ในห้องก็ต่างปรบมือเสียงดัง
“คุณพ่อของหวังจื่อเหา พูดได้ดีมาก การให้เวลาอยู่กับลูกนั้นสำคัญมาก การพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน ให้กำลังใจในวันที่ลูกเหนื่อย จะทำให้ลูกรู้สึกมีคุณค่าและ เป็นแรงผลักดันทำให้เขาพัฒนาตัวเอง”
อย่าคิดว่าเงินทองหรือสิ่งของจะทดแทนเวลาและความรักจากพ่อแม่ได้ เพราะสิ่งที่ลูกต้องการที่สุดไม่ใช่สิ่งอื่นใด นอกจากเวลาที่ได้อยู่กับพ่อแม่เท่านั้นเอง
ขอขอบคุณ : liekr
